'n Paar Fotos

Rondom Kratie. Meeste geboue dateer uit 'n paar vorige eras en dekoratiewe elemente soos lug gate en teels het my onverdeelde aandag gehad. Die haarkapper advertensies is orals te sien en in 'n verskydenheid style. Hulle herinner aan die soort haarkapper advertensie borde wat mens in Suid Afrika te siene kry.

Uitsig oor die Mekong teen son onder.

Bote wat vrolik versier is neem jou uit na die dolfyne.

Die enigste foto waarop jy die dolfyne amper kan sien. Verbeelding help.

Fotos

Ons is huidiglik in Phnom Penh. Oor twee dae behoort ons in Vietnam te wees. Ek sukkel bietjie met fotos en sal probeer om binnekort die volgende twee blogs te vergesel van 'n kiekie of twee.
Tot dan.

Irrawaddy Dolfyne

Agtuur Vrydagoggend word ons opgelaai op motorfietse vir die vyftien kilometer rit na Kampie, ‘n klein dorpie waar ‘n groepie van die skaars vars water dolfyne gereeld gesien word.

Oppad ry ons verby huisies wat almal hoog bo die grond gebou is en met ‘n brug verbind is aan die nou pad. Onder baie van die huise is daar die poele water en onder party is daar selfs roeibote. Heelwat van die huise is, alhoewel eenvoudig, baie mooi versier met rooi teel dakke waarop sement of hout torinkies en voels staan. Van die huise is blou geverf en het kant patrone van hout aan die voorkant, bo die stoep.

Ons betaal die ingangsfooi van US$7 wat ingang en ‘n bootrit op die Mekong insluit. Die ingangsfooi is ‘ nuwe sisteem wat toeriste en boot aktiwiteite in die habitat van die dolfyne meer dolfyn-vriendelik maak.

Ons het onsself vooraf gereed gemaak dat ons na alle waarskynlikheid nie die dolfyne sal sien nie. Dit is reen seisoen, nie die beste tyd om hulle te soek nie en hulle is baie skaars.

Na ‘n paar minute op die water beduie Alexander egter na ‘n plek ‘n paar meter regs van ons waar hy vir ‘n oomblik ‘n dolfyn se rug fin kon sien en ‘n rukkie later sien ek self ‘n dolfyn wat water breek.

Verder op met die rivier en tussen ‘n klomp bome wat tans onder water staan tref die reuse geluk ons egter. Ons sien ‘n dolfyn paar wat vir ‘n kort rukkie kop en dan rug bo die water uitsteek en dan weer verdwyn.

Anders as see dolfyne is die vars water soort baie minder spelerig. Hulle spring nie baldadig uit die water of kom naby jou boot verby geswem nie. Net nou en dan word ‘n kop uitgesteek of ‘n fin gewys.

Ons boot word aan ‘n tak wat net bo die oppervlak van die rivier vasgemaak sodat ons rustig kan sit en kyk. Ons is omring deur dolfyne. Daar is ‘n hele paar paartjies wat om ons swem en sporadies uit kom.

Ons kameras is heeltyd gereed om af te neem, maar die dolfyne gee ons omtrent nie ‘n kans nie. Hulle verdwyn so vinnig weer dat meeste van die fotos wat ek net neem die stil bruin van die Mekong se vloei is. Die oomblik wat hulle aan een kant op kom en verdwyn hoor jy ‘n ander paartjie reg agter jou. Dit is amper asof hulle ons tart.

Ek het darem daarin geslaag om so paar fotos te kry waarop mens net-net die dolfyne kan sien. Aangesien hulle nie naby die bote kom nie en my kamera nie ‘n vreeslike sterk lens het nie is die fotos nie die beste nie, maar dit is darem iets.

Ek besluit om op te gee met die kamera en besluit om eerder net die dolfyne te geniet. By tye is hulle stil en sien ons niks, maar dan verskyn een of twee weer uit die water. Soms sien jy die kop van ‘n dofyn met die vreemde knobbles op die voorhoof en ander kere net ‘n gekurfde grys fin.
Die boot wag geduldig terwyl ons die oomblik geniet en wanneer dit blyk of die groep geskuif het en daar vir ‘n tydjie niks meer aktiwieteit is nie word die boot losgemaak en vloei ons stadig weer rivier af. Eers wanneer ons ‘n veilige afstand is van waar die dolfyne was word die enjins weer aangeskakel.

Die geleentheid was die ingangsfooi meer as werd en ons keer opgewonde en baie tevrede met ons eerste Kambodia wild lewe terug na Kratie.

Grondboontjie botter in Kratie

Ek kan nou glad nie onthou of ek genoem het dat ons op Don Khong die heerlikste vis gereg probeer het nie. Vars Mekong vis word gemaal en gemeng met ‘n lemoen gras geursel, toegedraai in piesang blaar en dan gestoom tot die vis gaar is.

Hier is wat ek gaan doen wanneer ons weer ‘n kombuis het. Ek gaan pal eksperimenteer met geregte in mielie en piesang blare stoom. Miskien kan ek uitwerk hoe om ‘n rys en vleis gereg met bobotie geure in mielie blare te stoom. Dit kan net lekker wees.

Ons het 3 dae gelede in Kambodia aangekom. In Vientiane he tons uitgevind dat jy nou ‘n visa met aankoms op die Laos/Kambodia grens kan kry, maar niemand kon ons waarsku dat ons gegroet gaan word deur ‘n spul extortionists in with t-hemde nie. Ons weier aanvanklik om die fooie te betaal vir die aansoekvorms. Wie het al ooit gehoor van so iets! Maar ons besef gou dat ons of betaal of hulle weier om iets te doen.

Ons paspoorte word gefynkam en Alexander word soos ‘n terroris bestudeer, ‘n boek word uitgepluk met name van verdagtes en hulle deursoek dit deeglik voordat ons visas ontvang. Na wat soos ‘n ewigheid voel het ons die visas en kan ons voortry.

Die oomblik wat ons oor die grens is voel alles anders. Die huise is in ‘n heel ander boustyl as in Laos en die wereld lyk baie meer ontbos. Daar is omtrent geen verkeer in hierdie deel van die land en alles voel net meer landelik as in Laos. ‘n Ander reisiger het vir ons vertel hoe ‘leeg’ Kambodia voel. ‘n Nare nagevolg van die Khmer Rouge se regime. Aangesien ek op my vorige besoek net in Siem Reap was het ek dit nooit ervaar nie, maar ek verstaan skielik wat sy bedoel het.

Teen die laat middag arriveer ons in die Kratie (Krah-cheh). Ons plan is om die volgende more ons geluk te toets en sien of ons die baie raar en bedreigde Irrawady dolfyne wat blykbaar in groter hoeveelhede op hierdie deel van die Mekong voorkom.

Ons loop ‘n draai deur die oulike dorpie wat gebou is om ‘n sentrale mark area. Al die geboue is in die Frans-Indosjinese boustyl en geel verblyk deur die tropiese son. Op die hoek van een van die strate rondom die mark is die Star Guesthouse Restaurant. In die Rough Guide word slegs genoem dat dit ‘n lekker plek is om ontbyt te eet, maar niks meer nie.

Star Guesthouse Restaurant is baie meer as net ‘n lekker eetplek. Vir die eerste keer sedert ons weg is uit Vientiane is daar weer ‘n plek met atmosfeer en ‘n spyskaart wat uit hierdie wereld is.

Die vloer teels is ongelooflike mooi ou teeltjies wat in partone uitgele is en die meubels van donker rattan en bamboes. Die spyskaart bied ‘n wye verskeidenheid items soos muesli met jogurt en vrugte, toebroodjies op drie soorte brood met enigiets van grondbontjie botter tot Marmite, Khmer disse met organiese bestandele en vrugte, soja en jogurt skommels.

Ek wil huil van blydskap en bestel dadelik ‘n grondboontjie botter toebroodjie op volgraan brood. Ek vra die kelner of dit moontlik is om grondboontjie en piesang vrugte skommels te maak, maar na ‘n oomblik is hy terug en se dat hulle dit nie kan doen nie omdat dit nie op die spyskaart het nie.

Ek het in LA laas so ‘n skommel gehad en ek is vasberade. Ek verduidelik vir die kelner dit is baie maklik om te maak en hy vra my om saam kombuis toe te kom.

In die kombuis haal die bestuurder al die bestandele uit die yskas en ek verduidelik vir hom om net ‘n paar eetlepels van die hoofbestandeel in te plaas en siedaar. Hy verduidelik dit aan ‘n giggelende meisie en ‘n paar oomblikke later het ons albei ons skommels. Geurig en dik.

Ek het verwag om in hierdie noordoostelike dorpie in Kambodia min te kry wat my sal oortuig om te bly, maar nou het ek rede gevind ek rede om sommer vir ewig te bly.

Suide van Laos en na die Grens

Op my vorige besoeke aan Laos het ek nooit aangedoen in die suide nie. Die gedagte aan lang en ongemaklike busritte op paaie wat wegspoel tydens die reen seisoen het my nie juis aangestaan nie.

Tog was ek nog altyd nuuskierig oor die dun nek van Laos wat le tussen Vietnam en Thailand en eindig teen Kambodia in die Suide. Verbeteringe aan Roete 13 Suid en die geleentheid om nou oor land vanaf Laos na Kambodia te reis het die deel van die land egter baie meer aanloklik laat lyk.

By die bus stasie buite Vientiane kry Alexander vir ons baguettes gevul met paté vir die pad. Ons word beloof dat die busrit slegs ses ure sal neem, maar niemand kruis duime nie. Agt ure, vele stoppe en ‘n gebarste band later kom ons in Savannakhet aan.

Hier moet ek myself onderbreek met inligting rakende padvervoer in Laos wat ek tot dusver nog nie genoem het nie. Dit is ‘n nagmerrie. Die hoofwee is net breed genoeg vir twee groot voertuie om met ‘n bietjie gemak bymekaar verby te ry en baie hobbelrig, selfs op dele wat nuut is. Daar bestaan ‘n (ongeskrewe?) reel dat jy op die kant van die pad wat die beste lyk ry en uitswaai vir wat ookal van voor af kom indien jy aan die ‘verkeerde’ kant is. Ek vermoed dat ‘n klein minderheid bestuurders van enige vorm van voertuig in Laos beskik oor ‘n lisensie of al ooit ‘n bestuurs les bygewoon het. ‘n Bus kan nooit vol genoeg wees nie; daar word gereeld gestop om nog op te laai en vir wie daar nie sitbankies is nie word klein plastiek stoeltjies in die gang geplaas waarop die kan sit. Gemors word by die vensters uitgegooi of op die vloer van die bus met die gevolg dat daar laat middag ‘n reuk van onvars vleis in die bus hang. ‘n Bus wat beloof om lugverkoel te wees is net verkoel vir die eerste paar minute, die res van die pad is dit oop vensters en dalk waaiers. Indien jy beplan om in Laos met die publieke bus te reis, neem in ag dat ‘n oordosis geduld (wat ek nie juis het nie), goeie lees stof en anti-naar baie goed te hulp kom.



Savannakhet is ‘n pragtige ou dorpie langs die Mekong met so baie potensiaal. Daar is orals ou koloniale geboue en meer sosialistiese moderne strukture uit die sestigs asook Sjinese winkelhuise te sien. Ongelukkig is daar ‘n duidelike kort aan ekonomie en dus staan baie van hierdie geboue leeg en in verskillende stadia van verval. Baie is agter gelaat tydens die revolusie in die sewentigs deur welaf Vietnamese en Sjinese wat oor die grens na Thailand gevlug het.


Soos ons verby al die mooi en fassinerende geboue drentel maak ons fantastiese planne om gastehuise, koffiewinkels en eetplekke te open wat toeriste sal lok na die dorp.


Alhoewel ons Savannakhet baie fraai find spandeer ons net een aand hier. Eet en koffie opsies is beperk en ongelukkig is die plaaslike mense ietwat bot en kortaf. Ons drome word gou vergete en ons klim op die ‘four hours’ bus na Pakse.

Ek is heiliglik oortuig daarvan dat ons in Pakse kon wees binne drie ure, maar ons bus het letterlik (ek jok nie) helfte van ons rit gestop om mense op te laai of vir geen duidelike redes nie. Sodra die bus stop om een op te laai klim dertien af om te rook en rond te draai. Die hele pad lank voel dit of ons nooit meer as dertig kilometer per uut ry nie en ook nooit verder as drie kilometer voor ons weer stop nie. Die bus word oor-oorvol gelaai en my geduld en naaste-liefde tot die uiterste beproef.

Ses ure later is ons in Pakse, wat regtig besonder oninspirerend is. Allerlei avontuur aktiwiteite word aangebied, maar die vaalgeit van die dorp spoor ons aan om vroeg die volgende more (waar is ons nou, Sondag?) ‘n boot te neem vir die negentig minute op die Mekong na die uiters slaperige dorpie, Champassak.

Die dorpie bestaan basies uit een lang straat langs die Mekong met ‘n paar huise, vervalle ou koloniale huise en omtrent vyf gastehuise, waarvan dit lyk of net twee werklik oop is. Die hoofrede hoekom ons hier aandoen is om die ruines van Wat Phou te besoek.


Wat Phou is Laos se beste voorbeeld van Angkor era argitektuur, ‘n tempel en moontlik paleis kompleks wat gebou was teen ‘n heuwel agt kilometer suid van Champassak. Die paleise en tempel is nog redelik goed bewaar, alhoewel dele al erg inmekaar getuimel het. Dat dit ‘n UNESCO Wereld Erfenis gebied is help egter dat daar moeite gedoen word om dit te bewaar.

Ons spandeer twee aande in Champassak en besoek die ruines op die middle dag. Daar is werklik niks meer om hier te doen as net ontspan nie en aangesien ons die vorige paar dae vanaf Vientiane heeltyd oppad was maak ons goed gebruik van die geleentheid.

Maar ons is ook nou baie ver van Vientiane met sy lekker lattes en nog verder van Bangkok en Thailand waar ons nog grondboontjie botter op volgraan brood kon kry. Wie weet wanneer ons weer hierdie luukses gaan geniet?

Dinsdag vertrek ons verder suid na Si Phan Don of die 4000 Islands van Laos. Hierso word die vloei van die Mekong onderbreek deur ‘n massa eilande, sommiges piepklein en ander groot genoeg om bewoon te word, kompleet met tempels en rys landerye. Ons neem ‘n boot oor na Don Khong eiland waar ons ons laaste dag of wat in Laos sal spandeer.

Vientiane en 'n nag in 'n Olifant Wagtoring

Vientiane vergelyk tot ‘n mate met Maputo. Met eerste oog opslag is albei bouvallige stede wat nooit herstel het van post-koloniale ontwrigtinge nie, daar is nie besonder baie in die lyn van toeriste aantreklikhede nie en die strate is in swak kondisies. Maar loop ‘n bietjie rond en jy ontdek oulike koffie plekke, pragtige ou koloniale strukture, plaaslike markte en ‘n rustige atmosfeer, effens kosmopolitaans, waarin jy vir ‘n paar dae kan ontspan.



Soos reeds genoem is daar hier ook ‘n JoMa Bakery, maar die atmosfeer binne is meer stedelik en ons stem saam dat dit lyk na die tipe koffie winkel wat baie gemaklik tuis sal wees in Silverlake in Los Angeles of Kloofstraat in Kaapstad. ‘n Hele paar ander bakkerye en koffie winkels is hier te vinde asook duur Europese restaurante en ‘n Dao Fa (selfde as die een in Luang Phabang!).

Ons maak gebruik van die ontspanne atmosfeer deur laat te slaap, heerlike ontbyt te eet, koffie te drink by vele plekkies en darem ook ‘n draai te maak by die That Luang, ‘n reuse goue stupa en Laos se mees heiligste monument.


Ons tweede aand eet ons by een van die vele Mekong restaurante wat saans stelling inneem onder afdakke waar die gewildste item ‘n soort maak-dit-jouself noedel sop is. ‘n potjie kole en kookpot word op die tafel staan gemaak en dan kry jy ‘n bord vol dun droee noedels, vars blaar groentes en chili en knoffel asook die vleis van jou keuse. Alles word in die pot gegooi en gegeur na smaak. Wanneer die vleis gaar is skep jy dit in jou bakkie en eet!



Na ‘n besoek aan die Tourist Information Centre het ons genoeg inligting bymekaar gemaak om uit te werk hoe om besoek te doen aan die nabygelee Phou Khao Khouy Nasionale Park.

Ons neem Woensdag ‘n bus na die dorpie Ban Phabat vanwaar ons stap na Ban Na wat le op die grens van die park. Olifante het ‘n paar jaar gelede al nader aan die dorpie begin beweeg en bietjie probleme veroorsaak vir die plaaslike boere.

‘n Toring is gebou deur natuur kenners naby ‘n natuurlike soutlek vanwaar die olifante bestudeer kon word en daar is besluit om saam met die dorpie ‘n inisiatief te begin wat vir beide die dorpie en olifante voordelig kan wees.

Vir meer inligting oor die projek en hoe dit werk, besoek http://www.trekkingcentrallaos.com/. Dit is ‘n briljante plan en ‘n besondere voorbeeld van hoe mense in ‘n positiewe manier met hul omgewing kan saam werk.


In Ban na word ons voorsien van twee wild gidse wat ons sal neem na die toring en die aand vir ons kook ensovoorts. Na ‘n paar uur se stap deur landerye en woud kom ons die middag by die toring aan. Dit staan reg langs die soutlek met ‘n stroompie wat naby verby vloei. Geriewe is basies, daar is darem ‘n toilet bo in die toring wat werk soos ‘n mandi en ook stoele. In ‘n staal kis word spons matrasse, slaapsakke, kussinkies en muskiet nette gestoor.


Ons spring eers in die stroom om af te koel, maar is gou weer uit toe ons reuse (vyftien sentimeter lange monsters) bloedsuiers in die water sien swem.


Die aand kook die gidse vir ons ‘n berg sticky rys en noedelsop met vark vleis en kool. Omtrent dieselfde wat ons vir middagete in die dorpie ook gekry het. Orals om ons is die nag gevul met die roep van bos uile en in die verte dreun ‘n storm. Ons beddens word neergele en die muskiet nette word vasgemaak aan die stoele om oor ons te hang. Die oombli toe die ligte gedoof word sak vlermuise op die toring toe om die motte wat nog rond vladder te vang.


Ons word nie besoek deur die olifante nie, maar ontvang wel ‘n bui reen en hoor die veraf geblaf van muntjac. Hierdie is beslis die mees avontuurlikste slaap van ons hele reis.

Ontbyt die volgende oggend is so te se dieselfde as aandete en middagete, plus ‘n omelet. Na ontbyt word alles weggepak en stap ons weer met ‘n ander draai terug na Ban Na om net voor twaalf daar aan te kom. Alexander sien langs die pad darem ‘n slang raak en ons word orals omring deur die gesing van bos voels.


‘n Stamperige songthaew rit later en ons is terug in Vientiane. Dit is ons laaste dag hier en ons besef dat goeie koffie en Westerse kos in die suide van Laos dalk nie meer ‘n opsie gaan wees nie. Dus spandeer ons die laaste aand letterlik tussen JoMa en Dao Fa met lattes, gegeurde en gestoomde melk, slaaie en brownies. Het ek al genoem dat ek, soos my ma, gemaak is vir die lekker lewe?

Met tevrede siele klim ons die aand in die bed. Ons vertrek more oggend heeltemal te vroeg na Savannakhet en die suide van Laos waar ek nog nie vantevore was nie en nuuskierig is om te sien.

Op die Nam Lik na Vientianne

Sondagoggend staan ons vroeg op en neem ontbyt by die gastehuis, waar so te se die hele familie vasgenael le voor die TV. ‘n Epiese Thai sepie is aan die gang, die soort waar mitiese kreature verlydelikhede fluister in die ore van skone prinsesse en slinkse hofdames veg om die eer van die aantreklike prins.

Die toer organiseerder het gevra dat ons hulle 9:30 by die hoofpad ontmoet, maar weereens wag ons ‘n hele paar ‘vyf minute’ voordat ‘n songthaew vol bagasie en met kayakke op die dak by ons stil hou. Al die ander mense is reeds opgelaai en ons val in die pad na die beginpunt.

Ons ry sowat ‘n uur uur suid van Vang Vieng na die plek op die Nam Lik rivier waar ons eers geleer word hoe om deur rapids te roei. Daar le ‘n graad drie een voor. Ons trek reddingsbaadjies en helmits aan en hop in die kayakke. Ek en Alexander deel een.


Die rit begin rustig genoeg, behalwe vir een van die instrukteurs wat soos ‘n maniak verby almal roei en hulle dan met sy spaan nat spat. Aanvanklik sien ons ‘n paar hitte en vistermanne angs die rivier, maar mettertyd verdwyn enige tekens van mense en word ons omring deur oerwoud.


Reuse bome staan op hulle wortels langs die wal van die rivier, al die grond is lank reeds weggespoel. Rotsbanke vol krake en barste lyk of hulle aanmekaar gehou word deur rotsvye wat oor hulle groei. Verder weg is daar oortrekte heuwels in verskillende dieptes van groen.

Voor ons deur die eerste rapid gaan word on seers almal bymekaar gemaak en gewaarsku om in die middle te bly en te roei-roei-roei, voor ons een vir een deurgaan. Ek is al voorheen op binnebande deur soortgelyk rapids, maar nog nooit op ‘n kayak nie, ons bly gelukkig almal regop en ‘n ent later arriveer ons by ons middagete stop.


Die instrukteurs het vinnig ‘n vuur aan die gang en braai vir ons geurige sosaties wat ons eet saam met ‘n berg rys en baguette. Terwyl daar gebraai word swem ons bietjie in die rivier en geniet dan ons ete voordat ‘n bui reen ons nog natter en meer bedremmeld laat lyk.


Die groep wat saam met ons kayak maak vir heerlike geselskap en ons kuier lekker met veral die Belgiese en Hongaarse paartjies. Na twee is ons weer terug op die water vir die laaste ent op die rivier. Oppad kry ons die kans om uit ons kayakke weer in die water te spring en af te koel.

‘n Uur later arriveer ons by ons kayak eindpunt. ‘n Songthaew met ons bagasie wag hier om ons die laaste uur of wat na Vientiane te vervoer. Langs die pad breek die egter en ons word gelaai op ‘n oorvol bus wat ons ‘n uur later aflaai in die hoofstad. Uiteindelik is ons in Vientiane!

Ons vind gou uit dat daar hier ook ‘n JoMa tak is en haas onsself, flou van son en roei, hierheen vir koffie en ‘n varsgebakte stuk lemon bar.

Terwyl ons peusel en drink stem ons albei saam, dit was beslis een van ons hoogtepunte vir Laos.

Laaste van Luang Phabang en Vang Vieng

In ‘n tipiese ou twee verdieping koloniale era gebou, kompleet met hortjies vensters en ‘n lang stoep op die straat kant, verder weg van die besiger deel van die hoofstraat, is Luang Phabang se JoMa Bakery. ‘n Moet vir enigiemand wat hou van koffie en atmosfeer.

Die spyskaart is opgeteken op ‘n swartbord agter die toonbank en die vertoon kaste lyk belowend. Kaaskoek, sjokolade-room koek, muffins en skons asook ‘n wye verskeidenheid geurmiddels vir lattes en gestoomde melk. Die mure aan die binnekant is nie geverf nie maar net afgewerk met donkergrys sement wat ‘n ou-wereldse gevoel gee aan die plek.

Ek bestel ‘n vanilla latte en ‘n chocolate chip muffin. Wanneer die reuse beker met die ongelooflikste latte in die hele Laos voor my neergesit word verlaat ‘n klein gilletjie van plesier my lippe. JoMa is die hemel in ‘n andersyds latte-lose Luang Phabang. Die muffin, liggies verhit, stoom voor ons op die koffietafel en oomblikke later smelt die hele heerlikheid weg in my mond. Ek kan myself skop dat ons nie eerder hierheen gekom het nie, maar nou ja.

Die res van ons Donderdag drentel ons rond en handel bietjie epos ensovoorts af. Ons deel ‘n ongelooflike geurige kerrie hoender broodjie by Dao Fa asook baguette met olyf tapinade. Vir ‘n oomblik wonder ek of ons regtig nou al moet weg, alles lyk skielik so ideaal hierso.

Ons is die volgende more, Vrydag, voor ses al uit die bed om te sien hoe die mense van die dorp vir die monnike aalmoese gee en ook om die oggend mark te besoek.

Buite elke huis sit ‘n vrou met ‘n mandjie met kos soos sticky rice en piesangblaar gestoomde dissies. Die monnike, in orde van mees senior tot die jongste, kom in lang saffron rye in die straat afgestap en stop aan by elkeen van die vrouens wat ‘n bietjie kos in sy houer plaas. Die ritueel speel hom elke dag af in hierdie dorp en ook elders waar monnike nie mag werk nie maar staat maak op die goedheid van die plaaslike inwoners. In ruil vir die kos ontvang die dames ‘n seening en kry hulle meriete vir die volgende lewe.



Na al die monnike verdwyn, terug na hul tempels, drentel ons na die plaaslike oggend mark. Hier is geen toeriste of enigiets vir toeriste te sien nie. Orals sit vrounes agter hopies groentes en vrugte en dieper in die mark staan mans agter groot vleis tafels. By een dame koop ons ‘n paar ryspap/pannekoek/plaatkoekies vir ontbyt. Daar is ‘n vulsel van fyngekapte groen ui en mielie pitte in en dit smaak heel lekker.

Ons jaag terug gastehuis toe om betyds te wees vir die tuk-tuk wat ons na bus stasie moet neem, maar die haas was onnodig. Die tuk-tuk kom so laat dat ons amper ons bus verpas en ek besef dat in Laos alles net vyf minute duur. En vyf minute kan ‘n baie lang tyd wees of baie kort, maar meestal langer.

Na heelwat wik en weeg het ons besluit om Vang Vieng, ‘n paar uur noord van die hoofstad, ons volgende bestemming te maak. Op ‘n vorige besoek het ek besluit dat ek nie baie van die plek hou nie. Die atmosfeer herinner te veel aan ‘n meer seedy aspek van Thai eiland lewe. Plesier soekers wat meeste van die tyd of dronk is of in die restaurante rondle en films kyk.

Die dorp le egter in ‘n pragtige area en daar is heelwat aktiwiteite soos kayak, fietsry en binneband dryf op die Nam Xong rivier. Ons stel hoofsaaklik belang in kayak en tubing. Ons is gelukkig en kry ‘n bungalow by ‘n stil gastehuis langs die rivier. Ons voorstoep kyk uit op ‘n tuin met grasperk, die rivier en anderkant die rivier rotsagtige bergpieke, oorhang met oerwoud groei. ‘n Prentjie wat soggens beklmetoon word deur die miswolke wat om die berge hang totdat die son hulle wegdryf.


Vang Vieng self is ‘n vaal dorpie en daar is geen teken van die mooi ouer Laos of koloniale styl huise van Luang Phabang nie. Hier heers moderne Laos huise wat duidelik nie gaan leen het by die kulturele erfenis, hetsy plaaslik of ingevoer, van ander dele van die land nie.

Met die hoofstraat af is daar ‘n horde restaurante, elk met so te se presies dieselfde spyskaart. In elke eetplek word ou episodes van Friends of Family Guy vertoon en die plekke is so ingerig dat jy kan le en TV kyk terwyl jy eet. Die plekke waar Friends vertoon word is oorwegend besiger as die ander en orals volg daai eenvoudige Jennifer Aniston se stem ons.

Die Saterdagoggend huur ons ‘n paar binne bande om met die rivier af te vloei. Ons word ‘n paar kilometers noord van die dorp afgelaai langs die rivier en dryf dan rustig terug verby spits berge en kinders wat in die water plas. En hier en daar probeer iemand ons nader roep om by hulle rivier kroeg te kom aandoen.

Waar die rivier vlakker verby Vang Vieng vloei dring ‘n paar kinders aan om ons uit die water te sleep. ‘n Kaalstert vyf-jarige seuntjie (wat my herinner aan my skraal en bruin broer op daardie ouderdom) gryp my linkerbeen en sleep my tot by die wal.

Terug in die dorp vind ons uit dat dit moontlik is om na die hoofstad Vientiane te gaan deur deels te kayak.

Ons vra ‘n bietjie rond en besluit dan op ‘n agent wat die volgende dag ‘n groep neem. Die prys van US$20 (teenoor die 6 vir die bus) sluit in pad vervoer, kayak saam met instrukteurs, ‘n middagete en ‘n baie meer opwindende manier van reis as per bus.

Oor ‘n vrugte skommel besluit ons op die kayak opsie en ek gaan bespreek vir ons plek vir die volgende more.

Poskaart

My gereeldste leser met die langste pos adres in die hele wereld, Amme, kry 'n poskaart van Laos. Een van die is joune Amme!

Stadige boot na Luang Phabang en eerste dae in Laos

Vrydag vertrek ons per bus noord-oos na Chiang Khong langs die Mekong en rivier waar die noordelikste grenspos tussen Thailand en Laos is.

Ons oornag by die oulike Bamboo Gastehuis reg langs die rivier en sien vir die eerste keer die reuse geitjies waarvan ons gelees het. Twee van hierdie derting sentimeter lange diertjies kruip rond langs die dak van die restaurant opsoek na motte. Pragtig en baie meer luiddrugtig as hulle kleiner nefies.

Die baie dierbare gastehuis eienaar (wat ons verduidelik dat hy anders as ander plekke, nie Bob Marley en Eagles speel om mense te lok nie maar net sy eie wereld musiek en jazz met sy gaste deel) se vrou het vroeg oggend ‘n volgraan brood gebak en ons geniet dit saam grondboontjie botter (wat ek nog nerens weer kon vind nie) en koffie voor ons na die immigrasie kantore drentel.


Ek he teen dag langer gebly as wat ek moes, maar daar is geen probleme en nie en gou steek ons die Mekong oor in ‘n eenvoudige lang kanoe met ‘n eenmotor enjin. Aan die Laos kant van die rivier vul ons papiere in en US$35 later word ons een-maand visas, wat tot onlangs toe net vyftien dae was, in ons paspoorte gestempel.


Volgende koop ons kaartjies vir die stadige boot af met die Mekong na Luang Phabang. Dinge in Laos verloop baie stadiger en baie minder ge-organiseerd as in byvoorbeeld Thailand. Ons boot verlaat Huai Xai ruim later as oorspronklik gese. Ons maak die rit met twee bote aangesien daar baie meer mense opdaag op die Saterdagoggend as wat verwag is.

Ons was gelukkig om op die tweede boot plek te kry (ons was aanvanklik gevang op kietsregop hout bankies op die eerste boot) waar daar minder passasiers is en ons kry spasie in ‘n deel waar geen bankies is nie, net kussings. Beslis die gemaklikste manier van reis op so ‘n vaart.

Die vaart duur om en by ses tot sewe ure. Soos on rivier af dryf wissel die landskap van klein rivier dorpies, landerye op heuwel hange, digte oerwoud en bamboes bosse. Die nadeel van die sit op die ‘grond’ is dat tensy jy opstaan jy nie heeltyd baie van die landskap sien nie, maar dit is in elk geval lekker om soms bene te strek, so ons het niks om oor te kla nie.

Al die bote het so 'n tuintjie voor op.

Vroegaand doen ons aan in Pakbeng waar ons oornag. Die dorpie het as gevolg van die bote se stop ‘n paar gastehuise en ons kry ‘n kamer in ‘n nuwerige plekkie met skoon beddegoed en badkamer waar alles werk.

Ons is dankbaar dat die plek waar ons bly en eet die aand niks van die grillies trek wat ons op die boot bespeur het nie. Hoekom is daar altyd een of ander ouer vark met ‘n hoed wat obsene aanmerkings maak en nie sy mond kan hou nie of oningeligtes wat kliphard vrae vra soos “Does Laos have a king- who is this bloke on their money?” Goeiste! Lees ‘n boek en vind uit voor jy op reis gaan en hou jou bek jou luidrugtige ou swaap!
Sondagoggend is ons vroeg op die boot en die keer kry ons van die ou minibus sitplekke wat gemaak staan is op die boot Gemakliker as die houtbankies, minder so as die ‘grond’ sitplekke, maar die keer he tons ‘n uitsig wat die reis baie korter laat voel, al is dit langer as dag een.

Laat die middag arriveer ons by ons eindbestemming, Luang Phabang.

Ek was al twee keer vantevore op besoek aan hierdie pragtige UNESCO Wereld Erfenis dorpie langs die Mekong rivier. Jare gelede was dit die hoofstad van Laos en die laaste koningshuis het hier gewoon tot hulle weggeneem is deur revolusioneres. Die heiligste Boedha beeld in Laos, die Phabang, word ook hier gehuisves.

Die argitektuur van die dorp (of stadjie) bestaan hoofsaaklik uit Frans-Indosjinese geboue (sommige van die details herinner aan ou huise in die Wes Kaap) asook Sjinese winkelhuise- die grondvloer is die winkel en die volgende twee is die huis, en ‘n paar tradisionele Lao hout huise. Daar is ook ‘n groot hoeveelheid Wats in en rondom die dorp. Streng reels bepaal hoe nuwe geboue moet lyk en hoe ou geboue gepreserfeer moet word.

'n Straat vol Frans Indo-sjinese geboue

Tradisionele Laos huis

Sjinese winkel-huis

Wat Mai

Luang Phabang is ‘n stadige plekkie en dit is wat ons doen vir ons verblyf. Wees stadig, slaap laat, drentel deur die Wats, eet lekker en probeer Lao koffie. Laasgenoemde is nie ‘n gunsteling nie, selfs vir ons smaak is dit te sterk, amper te bitter, maar dit proe ruim beter wanneer jy sos die Lao ‘n goeie dosis kondensmelk daarmee meng.

Ons probeer ook daardie berugte Asiese vrug, die Durian. Lank het ek verby markte in plekke soos Taiwan, Maleisie, Thailand en Singapoer geloop en die durian se reuk in die lug gesnuif. Dikwels het gewonder hoe dit smaak en of dit erger of beter as die reuk sal wees. Die reuk het my egter nooit soveel gepla nie, beslis beter as stink tofu.

Durian is sleg. Slegter as wat dit ruik. Daar is ‘n sekere mango wat ek al probeer het, proe so bietjie soos kasterolie en parafien. Dit is hoe die durian geproe het maar ruim sterker, met dalk die vaagste geurtjie van vla. Beslis nie genoeg om my oor te haal om meer as drie stukkies te probeer nie voor ek my vurk neersit met ‘n “Blegh!”

Ons het darem een dag, gister, bietjie meer aktief spandeer. In pas met ons besluit om in elke land ‘n kook kursus te doen het ons gister deur die Three Elephants Restaurant geleer hoe om ‘n paar Lao disse te maak.

Die Lao disse is soos Thai disse ook baie geurig, maar van die geure is dalk bietjie meer subtiel. Minder vis sous en rissie, bietjie meer suiker en so meer. Ons kyk eers hoe die twee onderwysers, Neng en Leng, ‘n paar disse maak, proe en kies dan watter ons wil maak.

So leer ons toe om gebraaide noedel en hoender, Luang Phabang slaai met eier mayonnaise, hoender larp (‘n soort hoenderslaai- baie geurig), vark bredie met eier en vis sous en gebraaide eiervrug en gemaalde vark te maak. En die baie geurige soet rissie smeer wat jy met so te se enigiets kan eet as ‘n soort bykos.

'n Paar van ons Laos disse

Ons volgende kook kursus sal hopelik erens in Kambodia wees.

So wat nou vir ons twee avonturiers? More neem ons die bus suid na Vang Vieng om vir ‘n dag te kayak en daarna verder suid na die hoofstad, Vientiane, waar ons hoop om weer ‘n motorfiets te kan huur en vir ‘n paar dae die nabygelee nasionale park en mensgemaakte meer te besoek.

Chiang Mai se koffie winkels en 'n kook kursus

‘n Week gelede het ons ons laaste voldag in Chiang Mai spandeer. Soos ek dalk al vantevore genoem het was ek aanvanklik betaanlik onbeindruk met Chiang Mai. Behalwe vir die ou stadsmure wat plek-plek te sien was het dit na ‘n vaal plek gelyk wat ‘n sekere soort uitlander lok waarvoor ek nie baie kans sien nie.

Gelukkig ontdek ons dat Chiang Mai oortrek is van atmosferiese koffie winkels in ou huise, tropiese tuine en aantreklike moderne glas en metaal geboue, waar ons oor ons laaste paar dae in Thailand gereeld aandoen.

Ons besoek die Chiang Mai Dieretuin wat ‘n redelike goeie beskrywing kry in ons Rough Guide. Dit is nie die beste maar ook nie die swakste dieretuin ooit nie. Daar is ‘n massiewe atrium wat die mooiste tropiese voels soos Victoria Crowned duiwe huisves (reuse duiwe wat lyk soos ‘n kruis tussen ‘n pou en duif) asook helder kleurige parakiete en oerwoud hoenders.

Daar is ook ‘n pragtige Indiese renoster wat die aptyt wakker vir renosters volg volgende jaar in Indie, ‘n reuse veskydenheid neushoring voels en ‘n akwarium waar die reuse Mekong baber gehuisves word. Die baber was massief. Hy het rustig van die een kant van sy reuse tank na die andet geswem en af en toe nors in die rigting van ‘n jonger baber gehap. Ongelooflike gesig.

Ek wou lankal ‘n Thai kook kursus loop om uit te vind hoe items soos kerrie smeer en groen papaya slaai voorberei word. Aangesien beide Alexander en ek baie lief is vir eet en kook het ons dus besluit om sover ons kan in elke land waar ons aandoen so ‘n kursus by te woon.

Chaing Mai is bekend vir die aanbied van allerlei kursusse, van Thai masseer tot die kook van Thai kos. Dit was dus hier waar ons op ons laaste dag in die stad vroeg opstaan om ons aan te sluit by ‘n drie ander mense vir ‘n dag van kook by die Thai Farm Cooking School.

Ons word eers geneem na ‘n plaaslike mark om te leer wat die verskil is tussen jasmyn en sticky rice (‘n sort rys wat taai word wanneer dit gekook is en met die hand ge-eet word in klein balletjies) is en ons vind uit hoe kokosneut melk en room gemaak. Ons kursus leier, ‘n dierbare meisie wat haarself voorstel as Nice en elke woord eindig met ‘n sagte en nasale ‘ngum’ wys die verskillende soorte kerrie smeersels uit wat gebruik word om die geurig groen, rooi en geel kerrie te maak.



Ons drentel vir ‘n rukkie rond tussen die berge brand rissies, knoffel, sjalotte en gemmer en koop yskoffie gemaak van regte koffiebone voor ons ry na die plaas, ‘n halfuur se ry buite die stad, waar die kook skool gelee is.


Deur die loop van die dag maak on seers ‘n kerrie smeer (ek maak rooi, Alexander groen), kerrie met in kokosneut melk, groen papaja slaai, gebraaide hoender en kasjoeneut, pad-thai noedels en mango met sticky rice en kokosneut room vir nagereg.



Die kursus was besonder leersaam. Ons het geleer hoe om bestandele soos die twee-blarige kaffir lemmetjie blare, Thai ginseng, galangal en bitter eiervrug te gebruik in disse. Ons kon eksperimenteer met die gebruik van soya teenoor vis sous en sampioen teenoor oester sous.

Teen die einde van die dag was ons totaal ooreet en baie nuuskierig om die resepte op ‘n later stadium in ons eie huis te probeer!

Deur noordwes Thailand

Ek het oor die jare in Taiwan baie gedryg om met my 125cc motorfiets ‘n reis om die eiland te doen, maar nooit so ver gekom nie. Elke lang naweek het ek verkies om tuis te bly eerder as om die besige paaie aan te durf en vakansies was bestem vir destinasies in Suid Oos Asie en Suid Afrika.

Ons tweede aand in Sukhothai lees ek op oor ander plekke wat mens kan besoek in die noordelike dele van Thailand. Soos ek lees begin my oe te glinster tot Alexander vir my vra wat aan die gang is. “Hulle se jy kan ‘n motorfiets huur in Chiang Mai en die Mae Hong Son sirkel op eie stoom afle,” antwoord ek. “Klink na ‘n interessante plan,” se hy, en so begin ek beplan aan ons eerste pad reis in Asie.

Die Mae Hong Son sirkel word meestal per bussie afgele en net ‘n paar plekke word besoek, maar wanneer jy jou eie vervoer het kan jy altyd meer plekke besoek op die roete en dit effens wysig. In Chiang Mai word ‘n kaart verkoop wat opgetrek is deur ‘n man wat die hele Goue Driehoek vol reis per motorfiets. Die kaart dek nie net die sirkel nie maar het ook kaarte op die agterkant van van die belangrikste dorpies op die roete met eet-en-blyplekke.

Ons slaap twee aande in Chiang Mai en ontdek dat alhoewel die slaperige stad oortrek is van grillerige toeriste daar wel verder van die hoof toeriste buurt oulike koffie winkels is wat sterk koffies en ordentelike lattes bedien. Ons bestudeer ons kaart en vind uit oor motorfietse huur.

Woensdagoggend, na ‘n reuse ontbyt van muesli, jogurt en vars vrugte plus sterk hilltribe koffie by Kona Cafe doen ons aan by Mr. Mechanic waar ons ‘n motorfiets huur teen B200 per dag wat basiese versekering insluit.

Aanvanklik is die jong outjie heel gretig om ons te help, maar die oomblik toe die ek die fiets aanskakel word hy oorval met ‘n ongegronde angs en in ‘n skril stemmetjie gil hy “Sir! You sure you drive motorcycle before sir? You sure? Oh sir, please be careful! Oh sir!” Ek se ja en trek weg met hom wat histeries in die agtergrond staan en waai. Wat ‘n verspotte karakter.

Die eerste deel van ons tog uit Chiang Mai verloop sonnig en mooi. En volgens my beramings hoort ons net na een die middag by ons eerste slaapplek, Mae Chaem, te wees. ‘n Massiewe bui reen dwing ons egter om af te trek in die dorpie Chom Thong, om en by ‘n uur buite Chiang Mai. Na ‘n uur se wag lyk dit of dit ligter reen en ons val weer in die pad in die rigting van Doi Inthanon Nasionale Park. Die park is heelwat anders as Khao Yai in sentraal Thailand in die sin dat dit bewoon word deur tradisionele heuwel groepe soos die Hmong en Karen wat dele van die park gebruik vir landbou doeleindes.

Dit reen en reen en reen in Don Inthanon NP.

Ons neem die hoofpad deur die park in ‘n westelike rigting wat stadig maar seker al hoer in die berge inklim en gou word dit duidelik dat my tydsberekening heeltemal uit was. Nie net hou die styltes (ek het nie geweet Thailand is so bergagtig in die noorde nie!) maar hoe verder op ons klim hoe harder reen dit, totdat ons besluit om langs die pad onder ‘n afdak te stop en te wag vir beter weer. Vir die eerste keer in Thailand kry ek koud terwyl ek buite is. Ons het so hoog geklim dat die digte oerwoud groei verander het in meer gespasieerde dennebome en die lug is heelwat dunner hier.

Die rooi motorfiets waarmee ons om en by 500km afgele het.

Die bui reen hou nooit regtig op nie en ons besluit braaf om ons eenvoudige reenjassies aan te trek en verder te ry. Ek baklei met myself omdat ek dit in my kop gekry het om tydens die reen seisoen op ‘n motorfiets ‘n reis te onderneem deur die berge van noordwes Thailand.

Anderkant die park klim ons met eerste en tweede rat, nooit derde, berg af tot in die dooie dorpie van Mae Chaem. Daar is drie plekke om te woon en ons kry ‘n chalet by ‘n ‘oord’ wat duidelik maande laas enigiemand gesien het. Die enigste ander twee plekke bied verblyf aan wat begin by B1000 per nag, so die B350 per nag vir ‘n kamer met, genadiglik, warm water is steel.

'n Bizarre spirit house in Mae Chaem

Ons is druipnat. ek kan omtrent ‘n koppie vol maak met al die water wat ek uit my kouse druk. Die nat items word orals gerangskik in die hoop dat die waaier dit sal droog waai. Na ‘n warm stort en kort slapie besluit ons om die dorp te verken.

Hier is omtrent geen restaurante nie, ons stap op en af met die hoofpad en kry ‘n tafel by ‘n afdak met ‘n yskas en ‘n ‘braaivleis drom.’ Die eienares van die restaurant lyk vreeslik op haar senuwees want sy praat so te se niks Engels nie. Ons verstaan weld at sy beesvleis het en ons besluit om dit te waag. ‘n Bordjie opgesnyde beeslvleis van die braai drom word voor ons neergeplak saam met ‘n doopsousie. Alexander en ek kyk mekaar met bekommerde oe aan en besluit dan om gelyk elkeen ‘n stukkie vleis te probeer. Heerlik! Die vleis proe soos regte braaivleis (wat ek jare laas ge-eet het dink ek) en die sous is geurig.

Ons stop by nog so ‘n tipe afdak met ‘n tafel waar die vriendelike eienaar vir ons twee bakke noedels voorberei. Een met dun noedels en groente, die ander met vet noedles en vark vleis.

Na ete keer ons terug na ons blyplek. Soos ons verby groepies plaaslike Thais stap word hulle gesprekke stil en kan jy iemand hoor se “Farang, farang,” buitelander in Thai.

Die volgende oggend raas ‘n hoenderhaan ons heeltemal te vroeg wakker. Gelukkig reen dit nie juis baie nie, so na ontbyt by die oord trek ons weg na Khun Yuam.

Die pad tussen Mae Chaem en Kun Yuam is ‘n katastrofiese nagmerrie. Daar is meestal min ander verkeer op die pad. Af en toe kom ‘n bakkie by ons verby, maar dit is duidelik dat ons nou in ‘n deel van die land is waar baie min meeste van die tyd gebeur. En omdat daar min padverbruikers is word daar min aandag aan die pad gegee. Dikwels het 'n grondstorting van regs of links 'n deel van die pad weggeneem en ons moet gereeld na een of die ander kant swaai om te keer dat ons nie berg af val of in 'n modderhoop vas ry nie.

Reis en mielie landerye klou aan die hange van heuwels en berge, ons kruis kort-kort ‘n bruggie oor bergstrome en af en toe ry ons deur ‘n klein dorpie waar al die huise nog in die tradisonele styl van hout gebou is en hoog bo die grond staan, ‘n manier om te keer dat huis oorvloed tydens die reen seisoen. Weereens klim en kronkel ons op en op en op in die berge. Halfpad oppad na ons bestemming merk ek op dat die brandstof skielik geval het. Ek neem aan dit is as gevolg van al die steiltes wat ons moet klim in eerste rat. As enige van die vorige dorpies ‘n aanduiding was van dinge wat voorle is ons kanse op brandstof redelik skraal. Nie net is ons laag op brandstof nie, dit het weer hard begin reen en dit is vandag ruim kouer as gister. Ek trek af sodat ons reenjasse kan aantrek en breek die nuus aan Alexander. As daar nie brandstof in die volgende dorpie, Ban Huai Bong, is nie is ons gestrand.

'n Landery wat klou aan die heuwels.

Ons ry rem-rem af tot in die klein vallei waar Huai Bong le. Die ‘dorpie’ bestaan letterlik uit omtrent vyftien huisies. Langs die hoofpad is ‘n bord waarop staan “City Limits Reduce Speed” en minder as honderd meter verder aan die ander kant van die dorp staan dieselfde bord in die rigting van die aankomende verkeer. Ons draai af met die enigste modder straat en ry tot by ‘n huis waar ‘n man op sy motorfiets geparkeer staan. Die oomblik toe hy ons sien ry hy tot teen aan sy huis, spring af en gaan kruip weg agter die trappe. ‘n Jong meisie met ‘n baba en kleintjie langs haar staan en kyk ons skaam aan. Ek beduie dat ons petrol nodig het, kan sy help? Sy giggel net en skud haar kop heen en weer. Weet sy waar ons petrol kan kry, probeer ek beduie. Weereens skud sy net haar kop en roep dan na die jong man wie se enkels ek onder die trappe sien uitloer, maar hy weier om himself te wys. Vir ‘n paar oomblikke staan ons almal ongemaklik en staar na mekaar en dan besluit ek om elders te loop soek.

‘n Paar huise verder stop ‘n bakkie met twee groot dromme agterop en ek hoop vir petrol. Ek beduie weer, maar hulle skud ook net hulle koppe. ‘n Vriend word geroep wat bietjie Engels magtig is. Hy glimlag vriendelik en roep dan na die buurman wat pas op sy motorfiets ingery gekom het. Die verdwyn ook, maar ons vriend (met helder rooi naels) draf oor na sy huis en roep na ‘n oomblik uit dat hy vir ons een Liter kan aanbied vir B40. Die prys by vulstasies is B26 vir ‘n Liter, maar ek was bereid om veel meer te betaal so ons aanvaar die aanbod met ‘n groot sug van verligting. Na die transaksie se hy dat die volgende dorp omtrent 20 kilometer ver is en dat ons daar weer vulstasies sal kry.

Die pad was die hele dag nogals rof, maar dit word al erger met groot stukke wat bestaan uit gruis of modder pad. Soos die naald al verder daal so word die pad ook slegter, maar uiteindelik kyk ons weer uit oor ‘n vallei met ‘n dorpie in die middel. Daar is ‘n paar vulstasies hierso. Wel, soortvan vulstasies.

Langs die pad staan drie groot dromme met ‘n handpomp en pyp wat bo uitsteek. Die verskillende soorte brandstof se kleure verskil en so weet jy watse brandstof om in te gooi. Ek maak vol met 91 en ons hobbel dorp uit, in die reen.

Dit is al of die 1263 waarop ons ry net slegter word hoe nader ons kom aan die afdraai na die (hopelik) beter 108. Die laaste ent gly ons meestal oor seepgladde stukke modder, maar uiteindelik draai ons suid op die 108 en ek maak oop vir die laaste paar kilometers tot in Khun Yuam.

Ons kry ‘n kamer, heeltemal te duur vir die seisoen of standard, by Ban Farang (letterlik Huis Buitelander). 'n MASSIEWE kokkerot skarrel in die badkamer rond en na 'n paar histeriese gille spuit ek hom af met die drei en stop alles toe sodat hy nie weer kan uitkruip nie. Ons los ook pal die badkamer lig aan, net vir ingeval.

Die reen het opgehou en ons drentel rond in nog ‘n dorpie waar ons duidelik die enigste buitelanders is met net een hoofstraat. Die dorpie is darem bietjie groter as Mae Chaem. By ‘n straat winkeltjie koop ons iets wat toegdraai en gebraai is in piesang blaar. ‘n Entjie verder kry ons ‘n stil sitplek om dit te probeer. Weereens is ons effe huiwerig maar ons verwagtinge word ruim oortref. Die gestoomde gereg herinner ietwat aan tamales in tekstuur. Daar is stukke hoender en ‘n soort graan saam met ‘n kerrie geursel. Beslis iets waarmee ge-eksperimenteer moet word!

Vrydagoggend is ek weer heeltemal te vroeg uit die bed. 'n Goeie ding want die meeste van die oggend val daar geen reen nie en ons ry heelpad droog en sonder reenjasse. Weer heelwat berg op en dan weer af. Ek het regtig nie die vaagste idee gehad dat Thailand so bergagtig is nie. Langs die pad ry ons 'n paar keer verby troppe water buffels wat rustig wei met houtklokke om hul nekke. Ons stop by een so trop wat nuuskierig stil staan en vir ons loer terwyl ons fotos neem en bene strek.

Die storie loop dat hierdie man twee kinders verwek het nadat 'n bokkie van sy piepie gedrink waarin 'n bietjie van sy sperm was. Regtig.

Ons arriveer betyds vir midagete in die hoofstad van die provinsie, Mae Hong Song, 'n stil dorpie eerder as 'n stad. Ons kry 'n kamer by Pana Huts. Die kamer staan reg op die randjie van 'n bos en is gemaak van bamboes en blare. Baie oulike klein details is nie oorsien nie soos vars handdoeke opgerol op die bed, muskiet net en blom in die badkamer. Hier ontdek ons egter 'n reuse spinnekop in die gordyne wat met, weereens, 'n histeriese gegil aangeval word. Ek hou nie daarvan om spinnekoppe dood te maak nie, maar ek was nie bereid om my bed met hom te deel nie. Jammer spinnekoppie.


Ons vat dit rustig die middag in die dorp en drink heerlike hill tribe koffie en probeer 'n paar Shan disse ('n etniese groep oorspronklik van Burma dink ek) soos groente met 'n rivier krap doopsous en 'n geel kerrie wat minder sopperig is as die ander soort kerries. Ons probeer ook weer 'n piesang blaar item by die dorp se mark. Die keer is dit vark en lemoen gras wat saam gestoom word. Hmmm.

Ons doen aan by twee ou tempels. Sedert ons uit Bangkok is sien ons al meer tempels wat gebou is in Burmese styl. Mooi aandag aan die dak gedeeltes en lyk of daar heelwat meer hout gebruik word. Of dalk is dit net die ouer tempels.

Burmese Tempel

Bo straat name is so afdak wat lyk soos 'n tempel of Shan styl huisie.

Die aand steek ons die muskiet net stewig onder die matras vas sodat niks ons kan bykom nie en ek word aan die slaap gesing deur 'n hordes bos geluide.

Die volgende oggend het ons 'n hele ent pad wat weer voorle na die dorpie Pai. Halfpad tussen Pai en Mae Hong Song stop ons in die piepklein dorpie, Phang MaPa of Soppong, vir middagete. Daar is een baie mooi gastehuis waar ons eet. Vir die eerste keer sedert ons weg is uit die VSA kry ons weer koffie in bodums! Na ons middagete, Elvis-styl roosterbrood (blykbaar het hy gehou van piesang en grondboontjiebotter op broodjies- yum!), le ons die laaste paar kilometer af tot in Pai.

Oor die berge en valleie kyk jy tot in Burma.

Reuse jackfruit vrugte hang aan 'n boom in Soppong.

Aanvanklik lyk Pai vir my na 'n nare toeriste nes oortrek van ouens en meisies met dreadlocks en dun vlegseltjie hare en ek kry bedenkinge oor ons plan om twee aande hier te slaap. Maar gelukkig lyk dit of meeste mense die middag weer terug waai Chiang Mai toe en aangesien dit stil seisoen is is die hele dorpie gou baie rustig.

Die Rough Guide skryf 'n plek genaamd All About Coffee voor en na ons 'n kamer gekry het stap ons soontoe. Wat 'n fees!

All About Coffee is in 'n 140-jaar oue tradisionele Shan hout huis en hulle spyskaart het 'n reuse verskydenheid koffies. Buiten die standaard latte's capuccino's en espresso's is daar Turkse koffie, Thai koffie, een genaamd French Kiss en piesang en espresso skommels. Hulle bak lekker brownies en die toebroodjie spyskaart het heerlike idees soos hoender en grondboontjie met basiel.

Die aand eet ons by 'n pragtige restaurant waar ons op die Thai styl axe kussings le langs 'n dammetjie en wyn kan bestel.



Sondag, na ontbyt by All About Coffee natuurlik, drentel ons 'n ent uit die dorpie. My lyf is dankbaar vir die breuk van die motorfiets se sitplek. Dit is duidelik dat Pai in seisoen baie besig moet wees, maar nou is dit so stil dat heelwat gastehuise en eetplekke toe is tot later in die jaar.

'n Visserman in Pai.

Middagete is by 'n plekkie wat uitkyk oor die berge en rys landerye waar ons in hangmatte kan le en vrugteskommels drink. Die aand probeer ons na aandete mango en sticky rice vir nagereg. Die rys word vir 'n rukkie geweek in kokosneut room en dan eet jy dit met stukke geelryp mango.

Maandagoggend maak my alarm ons wakker. Ons wil betyds terug wees in Chiang Mai sodat die histeriese kerel waar ons gehuur het nie bekommerd word en soek geselskap uitstuur nie.

Ons eet vinnig skons by 'n Moslem bakkery en dan ry ons direk, sonder stop, die laaste 134 kilometer tot in Chiang Mai. Langs die pad, met die laaste opdraandes, word ons 'n paar keer amper omgery deur vragmotors wat van die anderkant af berg af spoed. Die laaste veertig kilometer is egter reguit pad en vir die eerste keer in dae kan ek weer oopmaak en jaag tot by Mr. Mechanic.

Die kereltjie is nie daar toe ons terugkom in Chiang Mai nie, so ek kan vir niemand tong uitsteek nie. Ons klim af, gee die sleutels terug en na 'n vinnige inspeksie van die fiets kry ek my paspoort terug.

En so kom ons eerste motorfiets reis tot 'n einde. En in my agterkop begin ek reeds wonder of dit moontlik is om 'n fiets te huur en 'n paar dae se reis te onderneem in Laos.